eryptosis

Αυτοκτονικός θάνατος των ερυθροκυττάρων. Τα ερυθροκύτταρα παίζουν σημαντικό ρόλο στη μεταφορά οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα. Αν και τα ερυθροκύτταρα δεν διαθέτουν πυρήνα ή μιτοχόνδρια, εκπληρώνουν διάφορες μεταβολικές δραστηριότητες και συγκεκριμένα, το μονοπάτι Embden-Meyerhof, καθώς και τη μονοφωσφορική εξόζη. 

Οι μεταβολικές διεργασίες εντός των ερυθροκυττάρων συμβάλλουν στη μορφολογία/σχήμα του κυττάρου και σημαντικά συστατικά διατηρούνται σε ενεργή, μειωμένη μορφή.  Η ερύπτωση προκύπτει από μια μεγάλη ποικιλία παραγόντων, όπως η υπερωσμωτικότητα, το οξειδωτικό στρες και η έκθεση σε ξενοβιοτικά. 

Η ερύπτωση εμφανίζεται πριν το ερυθροκύτταρο έχει την ευκαιρία να απομακρυνθεί φυσικά από την κυκλοφορία μετά τη διάρκεια ζωής του 120 ημερών και χαρακτηρίζεται από την παρουσία φυσαλίδων μεμβράνης, συρρίκνωσης των κυττάρων και έκθεσης σε φωσφατιδυλοσερίνη που αντιστοιχούν στα αποπτωτικά χαρακτηριστικά των πυρήνων κυττάρων.

 Μετά την ενεργοποίηση της ερύπτωσης, παρατηρείται αύξηση των επιπέδων ιόντων ασβεστίου στο κυτταρόπλασμα (Ca²⁺). Αυτή η αύξηση προκαλεί ενεργοποίηση των ευαίσθητων στο Ca²⁺ καναλιών καλίου (K⁺), που οδηγεί σε μείωση του ενδοκυτταρικού χλωριούχου καλίου (KCl) και συρρίκνωση των ερυθροκυττάρων. 

Το κεραμίδιο, που παράγεται από τη σφιγγομυελινάση από τη σφιγγομυελίνη της κυτταρικής μεμβράνης, συμβάλλει στην εμφάνιση ερύπτωσης. 

Η ερύπτωση εξασφαλίζει υγιή ποσότητα ερυθροκυττάρων στην κυκλοφορία, ενώ η υπερβολική ερύπτωση μπορεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον για την κλινική παρουσία παθοφυσιολογικών καταστάσεων συμπεριλαμβανομένης της αναιμίας.